jueves, 31 de julio de 2008

hoy no consigo dormir, son las 2 y 17 de la madrugada, aca, en Montreal. Desde donde volare el lunes de vuelta a "mi" linda tierra. Y "mi" gente. No se lo que me depara Bilbao; mas no me importa demasiado. Vienen a mi mente pensamientos, recuerdos, planes..
Recuerdo el inicio de este viaje, otros tantos viajes, paises olidos, y caminados, frutas, polvo en el camino, mosquitos, quiza sean de las pocas cosas que no me gustan en la vida, junto con las injusticias y la falta de respeto; recuerdo atardeceres, tormentas, amigos, mujeres, el verde de la selva, su olor, la sequedad del desierto; tambien el olor de los mercados. Recuerdo gratas conversaciones, agradables encuentros, otros no tanto, pues de todo encuentra uno caminando por los senderos y caminos de la vida. Ni modo, bienvenido sea lo que la vida nos regala, o nosotros queremos que nos regale..
Recuerdo cuando hace tiempo pensaba, casi todos los que conozco van por alla, y yo voy por alla.. y me sentia solo. Ahora lo recuerdo con ternura, comprension y agrado, y a ello me ayudo encontrar mas gente como yo, no me refiero solo a viajeros, sino a todos aquellos que haceis lo que sentis, hace poco lei, no recuerdo donde, ni de quien, que la forma mas comun de infelicidad es hacer lo que uno realmente no siente, si, era de un escritor latinoamericano, comentaba que habia que incitar a los hijos a buscar, a buscar dentro de uno mismo lo que realmente le gusta hacer en la vida, pues realizando esa tarea se sentira feliz, y ese camino sera mas facil y agradable.
Tambien recuerdo el dia en que descubri que no queria en mi vida, pase mucho tiempo pensando que queria en mi vida, muchos pensamientos, mas de un momento o periodo de tristeza, y bastante energia, hasta que un dia cambie el foco; dije, o.k. no se que quiero, pero quiza sepa que no quiero (y que siento que no quiero), y ahi empece a fluir mejor. Lo que uno no quiere o siente no tiene que ser permanente en el tiempo, va por epocas, de mas o menos duracion, a veces toda una vida, pues como todo, se acabara. Tambien aprendi, descubri, o como querais llamarlo, algo que suelo usar como mantra, y que he mencionado mas de una vez en este blog, que he nacido para vivir y morir, para mi tienen un sentido profundo estas seis palabras, y mas de una vez vienen a mi mente en periodos "malos" o "buenos", y mas de una vez algun amigo o amiga cuando me ha visto mal me lo ha recordado, "robandome" una sonrisa, que ahora mismo siento en mi rostro, y mas alla.. por adentro.. Puse entrecomillas malos y buenos si, pues quien determina que es bueno, o que es malo, realmente hay algo malo, o algo bueno? o este concepto no esta mas que en nuestra forma de ver, y valorar, las cosas y experiencias de la vida. No siento que haya explicado bien esto que acabo de mencionar; digamos que el ver las cosas de una manera u otra depende de las gafas que nos pongamos para verlo, y eso lo podemos elegir nosotros, se que a veces cuesta si, nadie ha dicho que los cambios sean faciles, pero quiza merezca la pena intentarlo, aunque solo sea por una sonrisa. Una minima sonrisa puede desencadenar unas miles de sonrisas. Esto si que me gustaria que se contagiase de verdad.
Mi mente se fue, vuelvo a sonreir, esta bien la verdad, no voy a releer ni corregir lo que acabo de escribir, y de hecho voy a seguir escribiendo, puesto que me estoy acordando de vosotros, mis amigos y amigas, aita ta ama, ta anaia, bai; tambien de toda esa gente que uno encuentra por el camino, y que quiza no vuelva a ver, pero sin duda guardo un bonito recuerdo y las puertas abiertas para recibirlos cuando gusten, y espero, y asi tambien lo deseo, que en un pedacito de tierra con una casita y una huerta. Acabo de mencionar uno de mis planes lo se, a veces no me gusta compartirlos, por si acaso luego no salen, no se porque me sucede esto, y creo que debiera trabajarlo, es mas, creo que compartiendolos quiza sea mas facil que suceda (como tambien creo que lo que uno transmite, uno recibe...), a lo que iba, navegando uno tiene mucho tiempo para uno mismo, para pensar en la vida, pasada, y futura, proyectos, recordar y sentir a los seres queridos (si, vosotros, amigos y amigas tambien), el ver y sentir esos atardeceres en el medio de la mar, el viento frio, a veces cortante, pero que a la vez tiene algo de agradable.. es como que me esta recordando que estoy vivo; tambier el acabar fatigado tras la guardia, con ese sol que nace de nuevo, y alguna que otra vez la agradable compania de los hermanos delfines. Todo esto, hace que la mente viaje, y sienta, y lo que senti es ese pedacito de tierra, en el que poder compartir con vosotros, y se que mas de uno participara en ese sueno que tengo, y os lo agradezco. Diria que ya sois participes, solo con pensar en ello, y si acaso trasladarse alla y sentirlo.
Tambien espero volver al antzoki, y quien sabe si al psiquiatrico, ahi se vera. El otro plan es una furgoneta, esto si que lo he querido desde hace mucho mucho tiempo... cuando era pequeno queria una harley, pero luego me di cuenta que era mas practica una furgoneta, aunque nunca desheche la idea de la harley.. y unas cuantas millas he recorrido en el viejo tiburon gris, ese kadett que me regalo mi aita. Y ahora gracias a un buen amigo manejare otro opel, mas chiquito y mas oscuro ;) os cuento esto por lo siguiente: un dia, pongamos el miercoles de la semana pasada, pa las fechas soy un poco desastre, me acorde de que mi amigo iba a comprar una furgo en breve, asi que le mande un mail preguntandole si me podia prestar el corsita hasta que yo consiguiese la furgo; al dia siguiente recibi su respuesta: "es curioso, porque ayer pense que cuando volvieses necesitarias un coche y le dije a itzi que te lo iba a guardar, es para ti." Y como poco es curioso que el mismo dia, con el oceano atlantico entre los dos, pensemos lo mismo no?
bueno, voy a acostarme. Y quiza, a sonar con diablitos y diablitas
un abrazo bien grande pa todos y un muxu rico pa todas
me acaba de picar un mosquito

2 comentarios:

Anónimo dijo...

wau!! LAster ikusiko dugu elkar...

SSergio dijo...

Puff,

birritan irakurri dut hau, lehenengoz duela laupabost egun, ta bigarrenez oraintxe, begiak pixkat heze ditut...

Hitzegin behar dugu, asko gainera, azken boladan ez nabil egon naitekeen bezain ondo, nire laguna den burua, etsai gisa jokatzen batzutan...

Asko gustatu zait, sentitzen duzula somatzen da idazterakoan, primeran.

Elkarrekin gagozenean gogorarazidazu "escritura automática" delakoaren kontzeptua aurkeztea.

Egun on bat izan deizula.

SSergio.