lunes, 1 de septiembre de 2008

bilbao

buenas camaradas, sí, hace tiempo que no escribo, tanto como llevo en los bilbaos.
Llegue acá, a la ciudad que más tiempo me vio crecer, a principios de agosto, y con muy buena acogida... jejeje, eskerrik asko gente. Llegar y ya tener carro, y algo de curro, en el psiquiátrico por unos días (así pude ver a las amatxus, a brau y a unos cuantos más), montando una txosna, de puta madre, caladora pa acá, agujero allá, que si bridas por el otro lado, a colocar las puertas, y además con gontzal; tambien un par de noxes en el antzoki y ahora mismo estoy currando, si ahora, a las 4.32 a.m., en una residencia psiquiátrica en galdames, un pequeño pueblito de montaña, hoy he tardado como 30 minutos en llegar, la pulga negra (un viejo corsita) tira muy bien.. tiene buena pinta el lugar, y algunos compañeros ya los conocía; hoy es mi primer día, y me tocan 4 noches, después 3 días libres, luego unas mañanas y así, esto es lo bueno de los turnos, y además de los 15 pacientes que hay de momento, 5 son viejos conocidos de zamudio, que bien se han alegrado de verme, y yo de sus sonrisas. Veo que no estoy muy inspirado. Desde que llegué han venido varias visitas a casa, una razón, cómo no, han sido las fiestas de bilbao, pero buenas visitas, el dani y la cris, la fra, y ahora rolf con gauri. También bajé a madrid, a visitar a la raza de allá, y caminando por sus calles veo una niña que viene caminando distraida, tal como iba yo, se me hace conocida.. sorpresa! es ale, nos conocimos en halifax hará un mes, y ahora nos encontramos x las calles de madrid, así que de cañas! que cosas tiene la vida eh...jejeje. Total: que no he parado, pero de puta madre. Aunque tengo todo hecho un desastre, además no encuenro por ningún lado la maleta con mi ropa de cuando estoy acá, así que ahí ando con 3 vaqueros, 5 camisetas negras, y alguna que otra cosa por ahí.
Bueno, como sigue sin venir la inspiración, os dejo por hoy, estaré por bilbao una temporada.
Saludos a todos y a todas, ya sé que no he llamado a mucha gente, pero por acá andaré, espero que algo menos liado, y buscando una furgoneta o autocaravana, así que si alguien sabe algo ya sabeis ;)
p.d.: no sé si siga con el blog o no, o lo deje sólo pa los viajes, un par de ellos ya andan rondando por mi mente, y algún que otro proyecto. Si esto se desvanece... antes de que desaparezca os diré agur.

jueves, 31 de julio de 2008

hoy no consigo dormir, son las 2 y 17 de la madrugada, aca, en Montreal. Desde donde volare el lunes de vuelta a "mi" linda tierra. Y "mi" gente. No se lo que me depara Bilbao; mas no me importa demasiado. Vienen a mi mente pensamientos, recuerdos, planes..
Recuerdo el inicio de este viaje, otros tantos viajes, paises olidos, y caminados, frutas, polvo en el camino, mosquitos, quiza sean de las pocas cosas que no me gustan en la vida, junto con las injusticias y la falta de respeto; recuerdo atardeceres, tormentas, amigos, mujeres, el verde de la selva, su olor, la sequedad del desierto; tambien el olor de los mercados. Recuerdo gratas conversaciones, agradables encuentros, otros no tanto, pues de todo encuentra uno caminando por los senderos y caminos de la vida. Ni modo, bienvenido sea lo que la vida nos regala, o nosotros queremos que nos regale..
Recuerdo cuando hace tiempo pensaba, casi todos los que conozco van por alla, y yo voy por alla.. y me sentia solo. Ahora lo recuerdo con ternura, comprension y agrado, y a ello me ayudo encontrar mas gente como yo, no me refiero solo a viajeros, sino a todos aquellos que haceis lo que sentis, hace poco lei, no recuerdo donde, ni de quien, que la forma mas comun de infelicidad es hacer lo que uno realmente no siente, si, era de un escritor latinoamericano, comentaba que habia que incitar a los hijos a buscar, a buscar dentro de uno mismo lo que realmente le gusta hacer en la vida, pues realizando esa tarea se sentira feliz, y ese camino sera mas facil y agradable.
Tambien recuerdo el dia en que descubri que no queria en mi vida, pase mucho tiempo pensando que queria en mi vida, muchos pensamientos, mas de un momento o periodo de tristeza, y bastante energia, hasta que un dia cambie el foco; dije, o.k. no se que quiero, pero quiza sepa que no quiero (y que siento que no quiero), y ahi empece a fluir mejor. Lo que uno no quiere o siente no tiene que ser permanente en el tiempo, va por epocas, de mas o menos duracion, a veces toda una vida, pues como todo, se acabara. Tambien aprendi, descubri, o como querais llamarlo, algo que suelo usar como mantra, y que he mencionado mas de una vez en este blog, que he nacido para vivir y morir, para mi tienen un sentido profundo estas seis palabras, y mas de una vez vienen a mi mente en periodos "malos" o "buenos", y mas de una vez algun amigo o amiga cuando me ha visto mal me lo ha recordado, "robandome" una sonrisa, que ahora mismo siento en mi rostro, y mas alla.. por adentro.. Puse entrecomillas malos y buenos si, pues quien determina que es bueno, o que es malo, realmente hay algo malo, o algo bueno? o este concepto no esta mas que en nuestra forma de ver, y valorar, las cosas y experiencias de la vida. No siento que haya explicado bien esto que acabo de mencionar; digamos que el ver las cosas de una manera u otra depende de las gafas que nos pongamos para verlo, y eso lo podemos elegir nosotros, se que a veces cuesta si, nadie ha dicho que los cambios sean faciles, pero quiza merezca la pena intentarlo, aunque solo sea por una sonrisa. Una minima sonrisa puede desencadenar unas miles de sonrisas. Esto si que me gustaria que se contagiase de verdad.
Mi mente se fue, vuelvo a sonreir, esta bien la verdad, no voy a releer ni corregir lo que acabo de escribir, y de hecho voy a seguir escribiendo, puesto que me estoy acordando de vosotros, mis amigos y amigas, aita ta ama, ta anaia, bai; tambien de toda esa gente que uno encuentra por el camino, y que quiza no vuelva a ver, pero sin duda guardo un bonito recuerdo y las puertas abiertas para recibirlos cuando gusten, y espero, y asi tambien lo deseo, que en un pedacito de tierra con una casita y una huerta. Acabo de mencionar uno de mis planes lo se, a veces no me gusta compartirlos, por si acaso luego no salen, no se porque me sucede esto, y creo que debiera trabajarlo, es mas, creo que compartiendolos quiza sea mas facil que suceda (como tambien creo que lo que uno transmite, uno recibe...), a lo que iba, navegando uno tiene mucho tiempo para uno mismo, para pensar en la vida, pasada, y futura, proyectos, recordar y sentir a los seres queridos (si, vosotros, amigos y amigas tambien), el ver y sentir esos atardeceres en el medio de la mar, el viento frio, a veces cortante, pero que a la vez tiene algo de agradable.. es como que me esta recordando que estoy vivo; tambier el acabar fatigado tras la guardia, con ese sol que nace de nuevo, y alguna que otra vez la agradable compania de los hermanos delfines. Todo esto, hace que la mente viaje, y sienta, y lo que senti es ese pedacito de tierra, en el que poder compartir con vosotros, y se que mas de uno participara en ese sueno que tengo, y os lo agradezco. Diria que ya sois participes, solo con pensar en ello, y si acaso trasladarse alla y sentirlo.
Tambien espero volver al antzoki, y quien sabe si al psiquiatrico, ahi se vera. El otro plan es una furgoneta, esto si que lo he querido desde hace mucho mucho tiempo... cuando era pequeno queria una harley, pero luego me di cuenta que era mas practica una furgoneta, aunque nunca desheche la idea de la harley.. y unas cuantas millas he recorrido en el viejo tiburon gris, ese kadett que me regalo mi aita. Y ahora gracias a un buen amigo manejare otro opel, mas chiquito y mas oscuro ;) os cuento esto por lo siguiente: un dia, pongamos el miercoles de la semana pasada, pa las fechas soy un poco desastre, me acorde de que mi amigo iba a comprar una furgo en breve, asi que le mande un mail preguntandole si me podia prestar el corsita hasta que yo consiguiese la furgo; al dia siguiente recibi su respuesta: "es curioso, porque ayer pense que cuando volvieses necesitarias un coche y le dije a itzi que te lo iba a guardar, es para ti." Y como poco es curioso que el mismo dia, con el oceano atlantico entre los dos, pensemos lo mismo no?
bueno, voy a acostarme. Y quiza, a sonar con diablitos y diablitas
un abrazo bien grande pa todos y un muxu rico pa todas
me acaba de picar un mosquito

domingo, 20 de julio de 2008

jueves, 17 de julio de 2008

argazkiak - fotos

"llegada a Labrador"

"hueso de ballena"

"take care, moose!!"

"natura"

Long way home








-Where are you from?
-Basque country.
sometimes i've to explain, but the answer was always the same:
-Long way home!





Acabo de regresar a Halifax, de recorrer Newfoundland (Terranova) y Labrador con la tienda de campana, en autostop, hitch-hiking le dicen aca, y caminando; facil, algo cansado y realmente bonito, y sobre todo su gente, especialmente amable y con una sonrisa, pero de corazon. Con historia, e historias que compartir. Ahi os van algunas de las fotos, de Red Bay, en Labrador, alla donde iban los balleneros vascos alrededor del 1500, alla donde convertian la grasa de ballena en aceite para surtir a la vieja europa, y alla donde dejaron rastro y enormes huesos de ballena. Muchos de ellos dejaron tambien sus vidas, realmente dura vida, en la que podeis adentraros con el bonito y a la vez triste poema "Ternuako bertsoak" que la chica del museo dedicado a los balleneros vascos de Red Bay me puso en audio. Todo el pueblo supo del viajero vasco, me llamaban "the basque". Otras fotos son de el primer asentamiento en el continente americano, el de los hermanos vikingos en L'Anse aux Meadows alla por el ano 1000, en el norte de NF, a la que llamaron Vinland. De alla fui bajando por la costa oeste de vuelta aca. Lindo viaje.

miércoles, 2 de julio de 2008

Ibiltzen

aupa jendie! mugitzeko ordua heldu da, pasadan astian bukatu neban okindegian lan eiten, ta oingoan banoa Ternuara! New Foundland deritzote hamen, ta gogoekaz gainera, bertara etortzen baitziran gure arrantzaleok balea ta bakailuak arrantzatzera XV-XVI. mendeetan, ta hauek baino lehen vikingoak heldu ziran be (kultura interesgarria be), badau beraien herrizka txiki bat, bertara joan behar ;) eta badirudi badaudela euskaldunen arrastoak be, hau txekatu behar dot, Port aux Basques herria alde batera utzita. Kontatuko dizuet, moementuz 3 aste edo hortik "galduta" egongo naz, autostop-ean ta naturan akanpatzen, ibiltzen!! Gero gure dot Halifax-era itzultzea hemengo jendia agurtzera, hemengo lagunak, ta gero Montreal-era, bertatik baitekot abuztuan buelta munduko kapitalera, Bilbora!!

Buenas gente! llego la hora de moverse, la semana pasada acabe de trabajar en la panaderia, y esta voy pa Terranova! New Foundland la llaman aca, y con ganas, pues aca venian los pescadores vascos alla en los siglos XV y XVI a la pesca de la ballena y el bacalao, y antes que estos llegaron os vikingos (interesante cultura tambien), hay un peque;o pueblo, al que hay que ir ;) y tambien parece ser que hay rastros de los vascos, esto lo tengo que checar, aparte del pueblo Port aux Basques. Ya os contare, de momento andare "perdido" unas 3 semanas o asi, viajando en autostop y acampando en la naturaleza, caminando!! Despues me gustaria regresar a Halifax a despedirme de esta buena gente, buenos amigos, y de aca a Montreal, pues de alla tengo en agosto el vuelo a la capital del mundo, Bilbao!!

viernes, 20 de junio de 2008