sábado, 31 de mayo de 2008

Finales de mayo, en Halifax.

La navegacion fue bonita y dura.
Digno recordatorio de la a veces olvidada pequenez del hombre, fugacidad de la vida, y de la importancia del vivir con respeto, y sin prisa.
Navegacion de 24 dias de duracion. Cuba, Canada. Aunque en realidad empezo en Colombia. O quiza, en Panama, donde llegue alla por febrero. Como decia, navegacion dura.
Mayo 3, sabado.
Zarpamos de Cuba, tras pasar una semana de ilegales alla, retenidos en una pequena marina marina. Lo que son las leyes, mas no los cubanos de a pie. Con ellos conseguimos reparar el motor, y viveres. Incluso unas horas de libertad, y unas "bucaneros" en buena compania y platica. Eskerrik asko por esa evasion, aunque esto es otra historia, que ya contare.
La navegacion. Dias bonitos, dias duros. Noches de cielo estrellado, noches de trabajo. 24 dias con su respectiva oscuridad. Dias soleados, dias tranquilos. Noches de bonita luna, noches duras.
Tormentas, de 2 dias, y calma, tormenta, de 1 hora, suficiente para hacer jirones la mayor, y algun que otro en el animo. Calma total de viento, mas no de olas, estas continuan grandes, golpeando con fuerza al galerne, y algun que otro golpe para el cuerpo; este, tenso, continuamente en equlibiro; la mente, atenta, tranquila, y finalmente cansada.
Calma chicha, el viento desaparecio, la ola tambien; la mar, es un espejo; la tranquilidad es total, tambien para el alma; atlantico norte, sin avanzar. Agua salada.
Atardecer, hay visita, una pareja de lindos delfines, que nos acompanan durante toda la noche. Y varios dias.
Nueva tormenta, nuevas roturas, cansancio, clama, arreglos, roturas, cansancio, no solo fisico, tambien psicologico. Velas rasgadas demasiadas veces, y otras tantas pegadas, pa que? pa llegar.
Mercantes, mosntruos de la noche, a toda maquina; galerne, insignificante ante ellos, indefenso, como nosotros ante la mar, caracol en medio de una autopista... de devoradores del mundo.
Viento fuerte continuo; de estribor; escora, mucha. Viento en popa, no escora; nueva rotura, la botavara de la trinqueta, una soldadura de hierro. Imposible reparar, sujetada con cabos.
Estoy escribiendo de forma inconexa, tanto temporal como espacialmente, lo se. Pero real.
Gran ola. Empapado. Miro. Una ballena!! eso me queria indicar la ola; que sentimiento, de plenitud y felicidad; aun ahora mis ojos se humedecen. Que bonita. No mas fueron unos minutos, bastaraon para dejar buena huella, posiblemente imborrable. Yo, de pie, calado, diciendo: una ballena... mientras el viento acariciaba mi rostro queriendo sacar las lagrimas de esos ojos humedos, que tanto sentimiento transmitian.
Frio, mucho frio, nueva tormanta de viento gelido y lluvia helada, cerca de la costa canadiense. Demasiado frio, no puedo usar bien mis dedos. Pies helados. Demasiado frio. y una familia de calderones, que linda.
Mayo 28, martes. Arrivamos a Halifax. 44,37 N; 63,34W

4 comentarios:

SSergio dijo...

6.31 a.m. acabo de llegar de currar, y miro el PC. Veo que has escrito, leo con atención, dices que has escrito aquí, busco y leo con más atención...

estoy muy cansado...

creo que dormiré plácidamente hoy.

Quizás debería retomar la lectura de Moby Dick...

Goraintziak anaia, besarkada handi bat, ikusteko irrikitan nago.

SSer.

Oihan dijo...

zapatuen komenta gendun sergiok eta biok nola oin dala gitxi idatzi zendun, aspaldiko partez, jakin barik, momentu berean barriz idazten zeundela.

esperientzia gogorra, ikusten dotenez, baia polita, iñoz ahaztuko ez dozune. David bi ezagutuko doguz: bidai aurrekoa eta bidaia eta gerokoa. Disfrutatu eta ikasi. Gorde esperientzia guzti horrek zure erretinetan eta memorian, eta gero gurekin konpartitu, guk ez dogulako zure aukera izan bizitza horrela gozatzeko.

Bueltararte, edo hurrengoarte, barriz idazten dozunarte.

Mosu bet,


Oihan

Anónimo dijo...

Eskerrik asko.

gehienbat hori, ESKERRIK ASKO. gaur etxera nentorrela pentsatu dot, zeozer berezia gertatzea nahi dot gaur, ta hara non, sartu naz zure blogean pentsatzen ez zendula ezer idatziko oin dala gutxi idatzi dozunez.. baia ez, idatzi dozu,ta gainera emozionatu nauzu.
ez dot pentsatuko olakarik inoz ez dodala sentituko.. nire ustez edozein gauza txiki sentitu leike handiena izango balitz bezala. baia alan da guztiz be, ikusi dot itsasoa urdin argia, ta bale bat ikustearen irrika ta zirrara begietan, eguzkia ta haizea, gatz usaina, hotza, ta nekea, azala buztita sentitzea , ta arnasa askatasunez hartu ahal izatea, bakardadean hitz egiteko aukerak, eta idazteko.. eskerrik asko, hori guztia sentitu dodalako, eta jakin nik be askotan hitz solteak idazten ditudala,agian zentsu barik, baia irakurtzerakoan bizienak dirudite, ez dakit ondo zergatik, beharbada barnetik datozen hitz solteak direlako.
besarkada andi bet bidaltzen dotzut emendik, noz artuko dozun jakin barik baia, hartuko dozulakoan zihur. Zeozer berezia gertatu zait gaur ta.. zuri esker izen da.

;)

Anónimo dijo...

wau!!! ze polita, azken hitzak paregabeak izan dira...balearena...zelako sentsazioa, benetan itzela izan zen,ezta??? Zenbat metrokoa zen???

nahiz eta hotz handia pasa, hortxe zauz, bizirik ta bizitzen ta gainera poz-pozik! Orain Kanadan, herrialde berri bat ezagutzen, baina batez ere jende berria ezagutzen...hori agian da politena!

Aske izan, gizakia izan

prim